The Elder Scrolls Online: Deadlands – recenzja (PS5). Słodki złego koniec

To była ostatnia szansa dla ZeniMaxu, by odczynić klątwę ciążącą nad linią fabularną Gates of Oblivion. Całkiem niezłe Waking Flame dało bowiem nadzieję, iż wieńczące wątek Mehrunesa Dagona rozszerzenie Deadlands miło zaskoczy wszystkich tych, którzy srogo zawiedli się na nijakim Flames of Ambition i katastrofalnie nudnym Blackwood. Nie będę Was dłużej trzymał w niepewności i już teraz powiem, iż ze starcia wyszli z tarczą, aczkolwiek ta została mimo wszystko dość mocno poharatana.

Spis Treści

• Fargrave
• The Deadlands
• Fabuła
• Aktywności
• Podsumowanie

Oniryzm z Bliskiego Wschodu

Główny wątek Deadlands z Blackwood ma raczej kilka wspólnego, nie licząc wspomnianego wcześniej boga zniszczenia. Podjęty w Waking Flame trop Zakonu Czuwającego Płomienia zabiera nas do Fargrave, pozbawionego władcy i zamieszkałego zarówno przez daedry, jak i śmiertelników wymiaru Oblivionu, stanowiącego przy okazji coś w rodzaju eterycznego skrzyżowania. Dostać stąd można się wszędzie, niezależnie czy mowa o Oblivionie, czy należącym do ludzi Nirnie.

Fargrave to jedna z ciekawszych lokacji w ESO, choć jej potencjał nie został w pełni wykorzystany.

Przyznać trzeba, iż to właśnie świat ujmuje w Deadlands najbardziej. Fargrave jest przepiękną i intrygującą lokacją, inspirowaną architekturą i kulturą Bliskiego Wschodu. Znajdziemy tu zatem głównie budynki z piaskowca w ciasnej zabudowie, pośród których rozmieszczono uliczne stragany, a i pełen towarów bazar (w tym bardziej egzotycznym rozumieniu, a nie polskim) znalazło się miejsce. O ile większość miasta jest bezpieczna, o tyle jego dzielnica Shambles (ang. Pobojowisko) pełna jest przeciwników, czyhających na naszą sakwę i życie zarazem.

Ziemia niczyja

Wciąż jest to jednak ta bezpieczniejsza alternatywa, bo poza Fargrave w Deadlands znajdziemy jeszcze drugą, bardziej typową mapę, czyli tytułowe The Deadlands. Przyrównać je można do wprowadzonego przy okazji dodatku Necrom wymiaru Apocrypha. Spodziewać należy się zatem skalistych, oblanych bijącą od wulkanów czerwienią wąwozów z tylko sporadycznymi i niewielkimi skupiskami ludzi. To miejsce niebezpieczne i nieprzyjemne w eksploracji, czego uczucie potęguje nie tylko wspomniana kolorystyka, ale też sama narracja i towarzysząca grze, dosłownie zawodząca muzyka.

Czerwień The Deadlands początkowo budzi respekt, ale gwałtownie zaczyna męczyć oczy.

Deadlands trudno odmówić zatem klimatu i charakterności lokacji. To olbrzymi krok naprzód względem płaskiego i pustego Blackwood, aczkolwiek czuję, iż samo Fargrave zostało potraktowane nieco po macoszemu. To zdecydowanie ciekawsza z tych dwóch miejscówek i szczerze żałuję, iż akcja większej liczby zadań nie została osadzona pośród jego uliczek. Już pierwszy dodatek do ESO – Imperial City – miał miejsce w olbrzymiej, miejskiej lokacji, więc zadziałać mogłoby to i tutaj. Natomiast The Deadlands, w którym spędzamy większość późniejszej części przygody, choć początkowo robi ogromne wrażenie, gwałtownie męczy swoją wrogością i paletą kolorów, zniechęcając do dłuższych podróży.

Historia standardowa, za to detale smakowite

Zresztą pod względem fabularnym jest wręcz identycznie. Mocny początek, w którym nagle trafiamy do dziwacznego Fargrave, zawiązujemy lichy sojusz z tajemniczą kobietą w masce oraz lokalną daedryczną matroną, i wchodzimy w konflikt z miejscowymi watażkami, gwałtownie ustępuje miejsca klasycznej pogoni za złymi kultystami, czczącymi jeszcze gorszego boga. Mimo wszystko jest to tylko delikatny spadek formy, bo scenarzyści zadbali o kilka naprawdę niezłych motywów, więc całość śledzi się do końca z zainteresowaniem, choćby o ile samo ratowanie świata niekoniecznie jest tego powodem. Ot, by nie być gołosłownym, warto przytoczyć chociażby wątek prawdziwej tożsamości Aroxa the Destroyera, czyli naszego szczurzego kompana, czy też samą The Anchorite, kobietę w masce.