The Sims 4: Być rodzicem – recenzja (PC). Dyscyplina ponad wszystko

Sytuacja dodatków do The Sims 4 bynajmniej nie prezentuje się zbyt kolorowo. Trzeba się sporo nagimnastykować i mocno ponaginać rzeczywistość, by nie dostrzec tego, jak bardzo EA odcina od marki kupony, przy okazji dzieląc rozszerzenia w taki sposób, by kilkakrotnie wydać w zasadzie to samo. Czasem robią to bardziej subtelnie, innym razem mniej, ale w przypadku Być rodzicem i wydanego parę lat później Razem raźniej twórcy postanowili porzucić jakiekolwiek pozory. Zresztą cały ten wstęp powstał tylko dlatego, iż miałem olbrzymi problem, jak odróżnić ten pierwszy — będący podmiotem recenzji — od tego drugiego.

Spis Treści

• Rodzicielstwo
• Skłonności
• Wychowanie
• Aspiracja Superrodzica
• Przedmioty
• Podsumowanie

Kup The Sims 4: Być rodzicem (PC)

Rodzicielstwo

Jest w tym oczywiście pewna złośliwość, bo to wcale nie jest tak, iż Razem raźniej jest dokładną kalką. Chodzi raczej o to, iż pomysły na oba dodatki są do siebie zbliżone na tyle, iż trzeba chwili, by dostrzec różnice. Oba traktują o relacjach rodzinnych i dorastaniu, ale Być rodzicem stawia zdecydowanie mocniej na aspekt rodzicielstwa i sposoby wychowawcze rodziców. Ojcowie i matki otrzymują tutaj specjalny zestaw interakcji, poprzez które mogą nauczać swoje dzieci, prosić lub po prostu kazać im wykonać czynność, a także nagradzać bądź ganić za ich zachowanie. Im wyższy poziom umiejętności rodzicielstwa, tym większa liczba interakcji, wliczając w to ułatwione rozpoznawanie potrzeb niemowląt czy możliwość wejścia w tryb megarodzica.

Wychowując dziecko możemy pomóc w staniu się dobry człowiekiem bądź przeciwnie.

Dziecięce skłonności

Ciekawe w Być rodzicem jest to, iż choć tytułowymi bohaterami są właśnie rodzice, to jednak ich pociechy okazują się największymi beneficjentami nowych mechanik. Już od momentu osiągnięcia wieku małego dziecka zaczynają bowiem rozwijać się w kierunku pięciu skłonności: manier, empatii, odpowiedzialności, kontrolowania emocji oraz rozstrzygania konfliktów. Wykonując rozmaite interakcje, zyskujemy bądź tracimy punkty w każdej kategorii. Ot, dla przykładu, pierdząc i bekając siarczyście, obniżymy zapełnienie paska manier, z kolei wynosząc śmieci i witając się przyjaźnie z sąsiadami, wypełnimy go.

Po co miałoby nam na tym zależeć? Choćby dlatego, iż maksymalne rozwinięcie danej skłonności w dowolnym, negatywnym bądź pozytywnym kierunku, wynagrodzi nasz trud specjalną cechą charakteru po osiągnięciu przez naszego berbecia dorosłości. Pozostając przy manierach, dobrze wychowany Sim będzie szybciej nawiązywał kontakty i zyskiwał pozytywny nastrój po kulturalnym powitaniu kogoś, z kolei ten, który całe dzieciństwo przepierdział nie tylko wyrośnie na klnące i bekające chamidło, ale też utrudni sobie życie towarzyskie. Warto się zatem starać, bo nowe cechy mają niemały wpływ na późniejszą zabawę.

Od naszego wyboru zależy to, która skłonność wzrośnie, ale też która spadnie.

Skłamałbym jednak, mówiąc, iż proces rozwijania skłonności jest jakoś nadzwyczaj zajmujący. W większości jest to powtarzanie tych samych zachowań do skutku. Nie każdą skłonność rozwija się jednak tak samo szybko. O ile w przypadku manier wystarczy witać przyjaźnie nieznajomych, a empatii wziąć udział w wolontariacie, tak już takie rozstrzyganie konfliktów wymaga zdecydowanie więcej zachodu, bo faktycznie musimy pomagać naszym Simom w zażegnywaniu niesnasek, co oznacza, iż najpierw musimy do nich w jakiś sposób doprowadzić. To powiedziawszy, o ile nie zafiksujecie się na maksymalizowaniu statystyk, znudzenie się nie powinno Wam nudzić. Wychowywanie powinno bowiem wsiąknąć po cichutku w codzienne życie Waszych Simów.

Furrasy i inne atrakcje

To jednak nie koniec atrakcji, bo nasi podopieczni dostali jeszcze kilka innych ciekawych, choć już nie aż tak znaczących mechanik. Najmniej istotną są szkolne projekty, które dzieciaki mogą przynieść ze szkoły, a które po ukończeniu posłużą jako dekoracja. Dostajemy też możliwość ustalenia ciszy nocnej na specjalnej tablicy, aczkolwiek ta mechanika jest bardziej frustrująca, niż przydatna, bo benefitów nie ma w zasadzie żadnych, a odpowiedzialność potrafi szybciuteńko zmaleć.

Nie, Waldek, nie możesz spuścić dziecka w kiblu tylko dlatego, iż jest furrasem.

Dzieciaki od czasu do czasu udadzą się do rodzica z pytaniem, na które wybrana przez nas odpowiedź wpłynie na rozwój ich skłonności. Najciekawsze jednak są etapy, czyli po prostu fazy dorastania. Dzieci mogą teraz na chwilę stać się niejadkami i wybrzydzać na ugotowane potrawy lub choćby — w ekstremalnych przypadkach — zostać furrasem i nie rozstawać się ze swoich kostiumem misia (czy tam furrsoną). Każdy taki etap można z dzieckiem przegadać i pomóc mu w uporaniu się z nim lub – jak kto woli – olać i zaakceptować, iż nasz syn jest fioletowym niedźwiedziem, mając tylko nadzieję, iż to tylko chwilowa fiksacja.

Być super rodzicem

Jak na dodatek o tytule Być rodzicem, to główni zainteresowani zostali potraktowani trochę po macoszemu, ale coś tam im jednak skapnęło. Mowa o nowej aspiracji Superrodzica, która jest chyba najbardziej interesującą, choćby jeżeli najmozolniejszą do zaliczenia z tych, które miałem okazję sprawdzić. Jest to głównie spowodowane tym, iż jest ona w znacznej mierze uzależniona od rozwoju dziecka, bo, poza klasycznym maksymalnym rozwinięciem umiejętności rodzicielstwa czy pomaganiem podopiecznemu w nauce przed konkretną liczbę godzin, ostatni etap aspiracji wymaga posiadania dziecka o trzech cechach wynikających ze skłonności. Trwa to zatem dość długo i wymusza ciągłe pilnowanie, czy przypadkiem poziom którejś ze skłonności nie spadł zanadto (na szczęście pomagają w tym systemowe powiadomienia). W nagrodę dostaniemy cechę przyśpieszającą rozwój skłonności u dzieci. Trochę lipa, umówmy się.