5 godzin temu
Zeszłoroczne odświeżenie oryginalnej trylogii przygód Lary Croft okazało się na tyle dużym sukcesem, iż Aspyr postanowiło pójść za ciosem i przypudrować również kolejne trzy odsłony. Uradowało mnie to niezmiernie, bo Tomb Raider I-III Remastered uważam za przykład remasterów idealnych, oferujących nowych graczom klasyczne doświadczenie w zdecydowanie przystępniejszej formie. Skłamałbym jednak, mówiąc, iż nie miałem pewnych obaw. Wszak o ile przed rokiem mogliśmy zagrać w ukochaną przez fanów trylogię, o tyle Tomb Raider IV-VI Remastered zabiera nas tym razem do zdecydowanie mroczniejszego rozdziału historii serii.
Spis Treści
- Zawartość kompilacji
- Zmiany w rozgrywce
- Zmiany w The Angel of Darkness
- Nowa oprawa
- Podsumowanie
IV-VI, czyli co?
Zastosowałem w tym miejscu pewną grę słowną, którą – jak na marnego gryzipiórka-grafomana przystało – od razu wyjaśnię. Otóż pakiet Tomb Raider IV-VI Remastered oferuje trzy odsłony – The Last Revelation (wraz z małym dodatkiem Times Exclusive), Chronicles oraz The Angel of Darkness. Wszystkie charakteryzują się znacznie cięższym klimatem w porównaniu do oryginalnej trylogii. To jednak nie wszystko, co je łączy, bo należy Wam wiedzieć, iż przechodząc po kolei zawarte w zestawie gry, będziecie mogli uświadczyć upadku legendy – od wciąż całkiem niezłego The Last Revelation, po znienawidzone przez fanów The Angel of Darkness, stanowiące w pewnym sensie ostatni gwóźdź do trumny CORE Design.
Walki z bossami dzięki współczesnemu sterowaniu stały się zdecydowanie łatwiejsze.Archaicznie i powoli
Żeby było jasne, nie będę tutaj wgryzał się w mechaniczne meandry każdej z odsłon, bo mija się to tak naprawdę z celem. To wiekowe produkcje, które oryginalnie wydano między 1999 a 2003 rokiem, więc odpalając je, należy spodziewać się tony archaizmów. To w końcu nie remake, a remaster, choćby jeżeli twórcy pokusili się o dorzucenie alternatywnego, uwspółcześnionego sterowania przy użyciu obu gałek analogowych obok klasycznych „tank controls”. To – plus może jeszcze możliwość zapisywania (również szybkiego) stanu rozgrywki w dowolnym momencie i szereg kombinacji przycisków, ułatwiających używanie przedmiotów – jednak wszystko, co zmienia się w tych grach pod względem mechanicznym. No, prawie, ale dojdziemy do tego w swoim czasie.
Cała reszta pozostała dokładnie taka sama, jak mogliście ją zapamiętać sprzed tych dwudziestu lat (bądź jaką opisywali Wam rodzice, o ile akurat należycie do młodszych pokoleń). Co to oznacza w praktyce? Przede wszystkim dość wysoki poziom trudności, kanciaste projekty poziomów (zwłaszcza w pierwszych dwóch grach), nieśpieszne tempo akcji i masę kręcenia się w kółko w poszukiwaniu drogi do kolejnych poziomów (szczególnie The Last Revelation ze swoimi olbrzymimi poziomami) lub rozwiązania którejś z licznych zagadek. Sporo z pewnością się od tego odbije, bo ząb czasu bynajmniej łaskawy nie był, choćby jeżeli współczesne sterowanie i pozostałe dodatki łagodzą nieco skutki jego działania.
Nowa oprawa momentami nieco zmienia klimat lokacji, ale w większości przypadków gry są wierne swoim pierwowzorom.Trudno jednak być o to złym, skoro mowa o produkcjach, które na dobrą sprawę przecierały szlaki trójwymiarowych przygodówek akcji. Sięgając po Tomb Raider IV-VI Remastered, trzeba być świadomym tego oraz idących za tym faktem konsekwencji. W zamian dostajecie trzy długie (10-15 godzin na część), spolonizowane kinowo przygody, które w żadnym wypadku nie trzymają gracza za rączkę i niechętnie dzielą się podpowiedziami. Bywa to frustrujące, zwłaszcza kiedy od pół godziny błądzimy po tych samych poziomach, ale satysfakcja z rozwiązanej zagadki jest każdorazowo olbrzymia. Zresztą, choćby jeżeli już dreptanie w tę i nazad Wam się znudzi, w sieci znajdziecie więcej niż mnóstwo poradników.
Prawie remake, ale nie do końca
O ile The Last Revelation i Chronicles to po prostu swoje ładniejsze wersje, zbudowane na bazie poprzedniej trylogii, o tyle The Angel of Darkness jest najbardziej wyjątkową produkcją ze wszystkich odświeżonych przez Aspyr odsłon. Raz, jest to pierwsza część serii na PlayStation 2, toteż wizualnie i mechanicznie sporo się względem poprzedników zmienia. Dwa, jego status niemalże zakrawa o remake, bo dorzucono tu rzeczy, których nie było w oryginale. Nie wzięto ich jednak z czapy, a jedynie przywrócono pierwotnie wyciętą zawartość. Zmiany są rozmaite: od nowych wpisów w dzienniku, przez dodatkowych przeciwników w konkretnych poziomach (np. Luwr), aż po możliwość kupna broni i amunicji w lombardzie. Naprawiono też trochę błędów, więc rozgrywka powinna przebiegać mniej problematycznie, niż w oryginale.
