4 godzin temu
To wyjątkowo smutna historia. Lara Croft oraz jej twórcy stali się ofiarami własnego sukcesu. Olbrzymia popularność pierwszego Tomb Raidera i niesłabnące zainteresowanie jego kontynuacjami utwierdziło Eidos w przekonaniu, iż coroczne pompowanie kolejnych odsłon serii warto kontynuować, nie bacząc na zmęczenie pracowników. Mało tego, Tomb Raider: The Last Revelation powstawało równolegle z „trójką”. Nic więc dziwnego, iż ekipa z CORE Design uknuła plan zabicia swojego dziecka.
Spis Treści
- Fabuła
- Zmiany względem poprzedników
- Konstrukcja etapów
- Rozgrywka
- The Times
- Oprawa
- Podsumowanie
Dzieciobójstwo
The Last Revelation miało być w zamyśle ostatnią częścią serii, o czym Eidos miał dowiedzieć się dopiero wtedy, kiedy będzie za późno na jakiekolwiek zmiany. Plan, jak dzisiaj wiemy, spalił na panewce, a serii daleko jest do kresu swych dni, ale wiedza o nim pozwala zrozumieć dość dziwne decyzje scenarzystów. Oczywiście nie zamierzam w tym miejscu zdradzać zbyt wiele, choćby jeżeli wielu z Was ze sporą dozą prawdopodobieństwa może wiedzieć, o co chodzi. To, co mogę powiedzieć, to to, iż już sam klimat stał się w tej odsłonie zdecydowanie mroczniejszy, wywołując w graczu poczucie nadciągającego końca.
Możliwość zagrania młodą Larą jest całkiem miła, ale mechanicznie to kilka ponad żmudny samouczek.Wynika to głównie z działań Seta, egipskiego boga, który został przypadkiem uwolniony przez Larę i jej dawnego mentora, a obecnego konkurenta Wernera von Croya. Zresztą relacja między nimi odgrywa tutaj pierwsze skrzypce, spychając samego Seta gdzieś na ubocze sceny. To dość niespodziewana, ale miła zmiana, bo w zasadzie po raz pierwszy w historii serii mamy okazję głębszego poznania jej protagonistki i przeżycia chociażby jednej z jej pierwszych wypraw pod okiem von Croya, służącej tutaj przy okazji jako samouczek. To powiedziawszy, po raz kolejny fabuła nie jest bynajmniej najważniejszym elementem gry. Czuć pewną nieporadność scenarzystów i liczne cięcia, więc w żadnym razie nie spodziewajcie się zwalającej z nóg opowieści. Jest poprawna, ale nic ponadto.
Za szybko, za mało
Przyznam, iż rozumiem frustrację twórców. Sam, choć zaledwie o grach z tej serii piszę, odczuwam pewne zmęczenie marką Tomb Raider i to choćby pomimo tego, iż ostatni raz – nie licząc drobnego romansu z Anniversary – towarzyszyłem Larze niemalże rok temu podczas jej eskapad w dodatku The Lost Artifact do „trójki”. Wynika to z prostego faktu: pierwsze pięć odsłon serii to produkcje w zasadzie identyczne. Jasne, Lara uczy się nowych ruchów, zmienia się nieco konstrukcja poziomów, a od czasu do czasu wpadnie nowa broń, ale mimo wszystko, kiedy postawić wszystkie te gry obok siebie, trudno jest je od siebie na pierwszy rzut oka odróżnić.
Powracają również sekwencje za kółkiem, tym razem zdecydowanie mniej upierdliwe.Prawie jak otwarty świat
The Last Revelation to zatem po raz kolejny ewolucja, co nie powinno dziwić ze względu na napięty plan wydawniczy oraz ograniczenia sprzętowe. Trzeba natomiast przyznać, iż twórcy pokusili się o pewne eksperymenty, dzięki którym odsłona ta wyróżnia się na tle pozostałych. Mowa tu głównie o konstrukcji poziomów, które, choć wciąż straszą kanciastością, stały się teraz zdecydowanie bardziej otwarte. Każda z egipskich (bo całość przygody dzieje się właśnie w Egipcie, nie licząc krótkiego romansu z Kambodżą na początku) lokacji, do których trafiamy to w zasadzie jedna, wielka mapa, którą twórcy podzielili na kilka mniejszych poziomów.
W praktyce oznacza to, iż możemy się pomiędzy nimi dowolnie przemieszczać, nierzadko musząc to robić, bo rozwiązanie zagadki w jednym poziomie może otworzyć przejście w innym. Jest to jednak miecz o dwóch ostrzach. Z jednej strony gra zyskuje przez to na wielkości, a gracz może poczuć się tak, jakby faktycznie odkrywał zakamarki większej lokacji, aniżeli tylko parł przez kolejne korytarze. Z drugiej jednak zdecydowanie łatwiej jest się tutaj zgubić, toteż sięgając po The Last Revelation, należy przygotować się nie tylko na sporo eksploracji, ale też kręcenia się w kółko w poszukiwaniu elementu układanki, który wcześniej nam umknął.
Tutaj zagadka z szachami. Za wygranie partii wpada osiagnięcie.Myśl, nie tylko strzelaj
Rozgrywkę ponownie podzielić można na trzy części: strzelaniny, wspinaczkę i rozwiązywanie zagadek. O ile te dwie pierwsze nie uległy większym zmianom i z wartych uwagi nowości należy wymienić jedynie możliwość zmiany amunicji bądź zainstalowania celownika w niektórych broniach oraz nową, a przy tym nieco koślawą zdolność Lary do bujania się na zwisających linach, o tyle zagadki wypadające zdecydowanie lepiej, niż w poprzednich dwóch odsłonach. Zamiast notorycznego poszukiwania kluczy lub torujących dalszą drogę przedmiotów, teraz często faktycznie musimy pomyśleć nad rozwiązaniem. Ot, odpowiednio przelewać wodę, by zrównoważyć szalki wagi czy odgadnąć prawidłowe ustawienie planet na astrologicznym modelu. Wypada to świetnie i bardzo satysfakcjonująco, przy okazji stanowiąc szansę na odetchnięcie od potyczek.
Jest to o tyle ważne, iż The Last Revelation, podobnie jak wcześniejsze gry z serii, jest produkcją całkiem wymagającą. Wpływa na to chociażby poprawiona sztuczna inteligencja, która sprawia, iż dawna taktyka biegania za przeciwnikiem i strzelania mu w plecy nie działa. Wrogowie są zdecydowanie bardziej responsywni, a w dodatku potrafią też blokować pociski przy pomocy mieczy, jakkolwiek nierealistyczne by to nie było. Trzeba natomiast nadmienić, iż odświeżona wersja gry, którą zawarto w kompilacji Tomb Raider IV-VI Remastered, jest za sprawą uwspółcześnionego sterowania zdecydowanie łatwiejsza od oryginału. Nie bez znaczenia jest też możliwość zapisywania gry w dowolnym momencie oraz kombinacje przycisków do szybkiej zmiany ekwipunku. Wszystko to zdecydowanie pomaga w walce, ale w żadnym stopniu nie ułatwi Wam przeskakiwania nad rozpadlinami i unikania licznych pułapek środowiskowych.
