Wrażenia: Where Winds Meet (PS5). Piękna samotność z rysą

Pierwsze chwile w Where Winds Meet upływają w ciszy przerywanej jedynie dźwiękami wiatru i kroków na kamiennej ścieżce. Gra nie spieszy się z tłumaczeniem świata ani z imponowaniem skalą — zamiast tego pozwala graczowi samodzielnie odnaleźć rytm tej podróży. To RPG akcji, które stawia na eksplorację, systemową walkę i pełną swobodę grania solo, a jednocześnie nie zawsze potrafi ukryć swoje free-to-playowe kompromisy.

Spis Treści

• Świat i fabuła
• Eksploracja i struktura rozgrywki
• System walki
• Rozwój postaci i personalizacja
• Przeciwnicy i bossowie
• Oprawa wizualna i dźwięk
• Solo i online
• Mikropłatności i problemy
• Zakończenie

Świat i fabuła

Akcja gry osadzona została w realiach inspirowanych okresem Pięciu Dynastii i Dziesięciu Królestw, co widać zarówno w architekturze, jak i w strukturze władzy. Świat jest podzielony między rywalizujące frakcje, lokalnych watażków, szkoły sztuk walki i społeczności próbujące przetrwać w niestabilnych czasach. Gracz wciela się w wojownika o niejednoznacznej przeszłości, co daje twórcom dużą swobodę narracyjną i pozwala uniknąć schematu „wybrańca”.

Fabuła rzadko podawana jest wprost. Zamiast długich przerywników filmowych dostajemy dialogi, krótsze sceny i zadania poboczne, które stopniowo odsłaniają tło wydarzeń. Często są to przyziemne historie: konflikt w wiosce kontrolowanej przez lokalnego tyrana, zdrada ucznia wobec mistrza czy konsekwencje wcześniejszych decyzji. Tempo narracji bywa nierówne, ale dobrze współgra z obrazem świata, w którym nic nie jest jednoznaczne.

Eksploracja i struktura rozgrywki

Otwarty świat Where Winds Meet jest rozległy, ale zaprojektowany z umiarem. Zamiast zasypywać mapę znacznikami, gra prowadzi gracza poprzez charakterystyczne punkty krajobrazu, naturalne ścieżki i wizualne podpowiedzi. Eksploracja sprawia wrażenie organicznej i nie zamienia się w listę zadań do mechanicznego wykonania.

Aktywności poboczne obejmują między innymi pojedynki z mistrzami sztuk walki, oczyszczanie terenów zajętych przez bandytów, wydarzenia losowe oraz bardziej rozbudowane zadania fabularne. Część z nich potrafi się powtarzać, ale gra pozostawia pełną swobodę w wyborze tempa i kolejności działań, co sprzyja spokojnej, niespiesznej rozgrywce.

System walki

Walka jest jednym z najmocniejszych elementów gry. Starcia toczą się w czasie rzeczywistym i opierają się na płynnych animacjach, unikach, kontrach oraz umiejętnym zarządzaniu energią postaci. Brak sztywnego namierzania przeciwnika sprawia, iż pozycjonowanie i kontrola przestrzeni mają ogromne znaczenie, szczególnie w starciach z większą liczbą wrogów.

Do dyspozycji gracza oddano szeroki wachlarz stylów walki i broni: miecze jednoręczne, włócznie, podwójne ostrza, wachlarze bojowe czy charakterystyczne parasole. Każda z nich oferuje inne tempo, zasięg i sposób prowadzenia walki. System rozwoju zachęca do eksperymentowania — zmiana stylu nie wiąże się z karą, a gracz może swobodnie dostosowywać swoje umiejętności do aktualnych wyzwań.

Rozwój postaci i personalizacja

Where Winds Meet oferuje rozbudowany kreator postaci, pozwalający szczegółowo określić wygląd bohatera — od rysów twarzy i fryzury po budowę ciała i elementy stroju. Personalizacja ma głównie charakter wizualny, ale dobrze podkreśla indywidualny charakter postaci.

Rozwój postaci opiera się na zdobywaniu nowych technik, ulepszaniu stylów walki oraz pasywnych zdolności wpływających na mobilność, obronę czy regenerację sił. Gra nie narzuca klas ani gotowych ról — to gracz decyduje, czy chce postawić na szybkość, kontrolę dystansu czy bardziej wyważony, defensywny styl.

Przeciwnicy i bossowie

Zwykli przeciwnicy są wyraźnie zróżnicowani. W trakcie gry mierzymy się z bandytami walczącymi chaotycznie, żołnierzami konkretnych frakcji korzystającymi z formacji oraz mistrzami szkół walki, którzy potrafią skutecznie kontrować ataki gracza. Każda grupa wymaga innego podejścia i korzystania z pełni dostępnych mechanik.

Bossowie to osobna liga. Przykładowo, jeden z wczesnych bossów — mistrz włóczni strzegący górskiej przełęczy — wykorzystuje długi zasięg broni, szybkie wypady i ataki obszarowe, zmuszając gracza do ciągłego ruchu i cierpliwego szukania momentów na skuteczną kontrę. Walki te mają wyraźne fazy i bardzo czytelne animacje, a zwycięstwo rzadko sprowadza się do zadawania jak największych obrażeń w jak najkrótszym czasie. To raczej pojedynki charakterów niż czystej siły.

Oprawa wizualna i dźwięk

Graficznie Where Winds Meet stawia na stylizację inspirowaną chińskim malarstwem tuszem. Mgiełki, miękkie światło, naturalna roślinność i szerokie panoramy tworzą świat, który potrafi zachwycić atmosferą, choćby jeżeli nie zawsze imponuje od strony technicznej. Animacje walki są płynne i czytelne, co ma najważniejsze znaczenie dla komfortu rozgrywki.

Muzyka opiera się na tradycyjnych instrumentach i pełni rolę subtelnego tła. Ścieżka dźwiękowa często ustępuje miejsca dźwiękom otoczenia, pozwalając światu „oddychać”. Warto zaznaczyć, iż gra nie posiada pełnej polskiej lokalizacji — dialogi i napisy dostępne są w języku angielskim (oraz chińskiej wersji językowej), co dla części graczy może mieć znaczenie.

Solo i online

Jednym z największych atutów gry jest możliwość przejścia całej zawartości w pojedynkę. Kampania fabularna, zadania poboczne i eksploracja zostały zaprojektowane z myślą o grze solo, a poziom trudności jest uczciwie skalowany.

Elementy sieciowe — kooperacja, wydarzenia czasowe oraz tryby rywalizacji — są całkowicie opcjonalne. Gracze mogą zapraszać innych do swojego świata, ale fabularny progres pozostaje po stronie gospodarza. Brak inwazji czy wspólnych hubów sprawia, iż klimat samotnej podróży nie zostaje zaburzony.

Mikropłatności i problemy

Model free-to-play pozostaje najbardziej problematycznym elementem Where Winds Meet. Mikropłatności obejmują głównie elementy kosmetyczne i przepustki sezonowe, ale ich obecność w menu i interfejsie jest nachalna. Gra zbyt często przypomina o dodatkowej ofercie, co skutecznie osłabia poczucie zanurzenia w świecie.

Do tego dochodzą problemy systemowe: powtarzalność części aktywności pobocznych, nierówne tempo narracji oraz interfejs, który nie zawsze jest intuicyjny. To nie są wady dyskwalifikujące, ale w dłuższej perspektywie wyraźnie odczuwalne.

Zakończenie

Where Winds Meet to tytuł o wyraźnym charakterze i dużym potencjale. Oferuje satysfakcjonującą walkę, rozbudowany system rozwoju, pięknie zaprojektowany świat i pełnoprawne doświadczenie dla graczy solo. Jednocześnie zbyt często przypomina, iż jest produktem usługowym, a nie wyłącznie artystyczną wizją. To gra, która mogłaby być czymś naprawdę wyjątkowym, gdyby pozwolono jej w pełni wybrzmieć — i właśnie dlatego zostawia po sobie lekki niedosyt.

Jeżeli podobał Wam się materiał, to koniecznie dajcie znać na X (dawny Twitter), Bluesky, naszym Discordzie, Redditcie lub Fediverse.