2 tygodni temu
Piękne to były czasy, kiedy po kontynuacjach choćby największych hitów nie wiadomo było, czego należy się spodziewać. Dig Dug II wprawdzie nie jest jakimś olbrzymim odstępstwem od formuły oryginału, ale wciąż, kiedy spojrzeć na zapis rozgrywki lub zdjęcia, można by pomyśleć, iż jest to kompletnie niezależna produkcja. Namco porzuciło bowiem podziemne tunele na rzecz “tropikalnych” wysp. Zresztą to właśnie dlatego w Stanach Zjednoczonych Dig Dug II otrzymał dodatkowo podtytuł Trouble in Paradise.
Pompowałby
Cel rozgrywki pozostaje mimo wszystko identyczny – samotnie lub z drugim graczem wymordować wszystkich szwędających się po widzianej z góry planszy przeciwników. Tych, podobnie jak w oryginale, mamy dwa rodzaje. Pierwszym są Pooki o krągłych, pomarańczowych ciałkach i wielkich oczach, których dotyk jest dla nas śmiertelny. Drugi natomiast stanowią Fygary, czyli w zasadzie smoki, które dodatkowo potrafią zionąć ogniem. Nie są może zbyt sprytni, ale w zależności od ich liczebności i kształtu mapy, mogą dość gwałtownie zagonić nas w kozi róg.
Wywiercone pęknięcia służą za chwilową barykadę.Do walki z nimi otrzymujemy znaną pierwowzoru pompkę, przy pomocy której możemy pompować ich tak długo, aż wybuchną. Powraca również wiertło, aczkolwiek teraz służy ono nie do kopania tuneli, a do tworzenia pęknięć w konkretnych miejscach. Te nie tylko utrudniają przeciwnikom dotarcie do nas, ale dodatkowo, kiedy ich dwa krańce dotrą do krawędzi wyspy, sprawią, iż jej fragment osunie się do wody, zabierając w jej otchłanie wszystkich, wliczając w to nas. Pozwala to na szybkie eliminowanie dużych grup przeciwników, ale jest też zdecydowanie trudniejsze, więc o ile nie zależy Wam na dodatkowych punktach, szybciej zaprzyjaźnicie się z pompką.
Niby długość ważna, ale…
To w zasadzie wszystko, co Dig Dug II ma do zaoferowania pod względem mechaniki. Warto natomiast wspomnieć, iż wersja przeznaczona na NES-a została rozbudowana względem edycji automatowej o dodatkowych czterdzieści poziomów. Zostało to natomiast wykonane nieco po macoszemu i wyraźnie czuć nagły spadek poziomu trudności, który następuje po ukończeniu pierwotnego ostatniego, 32. poziomu. Wyspy ponownie stają się zdecydowanie bardziej rozległe, pozwalając na większą swobodę niż finałowe klitki znane z automatów, aczkolwiek pod sam koniec gry twórcy nieco bawią się konwencją i układami plansz. Wciąż jednak to produkcja raczej przystępna, choć nie banalnie prosta. Łatwo dać się zagonić w kozi róg, a niekiedy ślamazarne ruchy bohatera potrafią kosztować nas życie.
